Test: Huck Norris – materac dla opon?

Carbonowe ramy, 12-rzędowe kasety, sztyce regulowane i amortyzacja rodem z WRC, a mimo to, na szlaku ciągle możesz złapać obrzydliwie zwyczajnego kapcia. Wprawdzie systemy tubeless z mlekiem uszczelniającym uczyniły nasze życie lepszym, ale nie wyeliminowały możliwości dobicia opony do obręczy. Wiąże się z tym nie tylko ryzyko rozcięcia ścianki bocznej, ale też uszkodzenia (coraz droższych…) kół.

Problem ten praktycznie eliminuje Schwalbe Procore. Dodatkowa, wewnętrzna opona, pozwala jeździć na ciśnieniu w okolicach 1 bara, praktycznie bez ryzyka dobicia obręczy. Sęk w tym, że system jest dość skomplikowany i raczej nie przekona zwolenników filozofii „załóż-zapomnij”, tudzież osób, które wagi kuchennej używają głównie do części rowerowych.

Nie dałoby się prościej…?

Huck Norris – o co chodzi?

Genialne w swojej prostocie rozwiązanie wymyślili Finowie. Huck Norris to piankowy insert wkładany do wnętrza opony, w jej najszerszym miejscu. Kiedy dobijasz oponę, ścianka boczna zamiast na kant obręczy, trafia na elastyczną piankę. Producent chwali się, że materiał ten został opracowany specjalnie na potrzebę tego wynalazku: jest odporny na wielokrotne zgniatanie i nie wchłania mleka uszczelniającego.

Opierając się o ścianki boczne, insert ułatwia też wskakiwanie opon na rant obręczy przy uszczelnianiu, co powinno ograniczyć konieczność stosowania kompresora.

Komplet na dwa koła kosztuje 69 euro (z przesyłką gratis) i jest dostępny w trzech szerokościach (zależnych od szerokości obręczy), do kół 27,5″ i 29″. Piankę można też dociąć do rozmiaru 26″, choć będzie to wymagało nieco kreatywności przy łączeniu jej w okrąg.

Montaż

Wkładki założyłem do opon Maxxis w wersji EXO na obręczach WTB o szerokości wewnętrznej 29 mm.

Początkowo akapit „Montaż” tego testu miał być dużo bardziej rozbudowany, ale nie ma o czym pisać – przed założeniem opony na rant, docinasz piankę do swojego rozmiaru, spinasz w okrąg za pomocą dołączonego rzepa (polecam zastąpić go zwykłym zipem, o czym za chwilę), wkładasz do opony i pompujesz. De Volai.

Mój zestaw opon i obręczy bezproblemowo uszczelnia się ręczną pompką podłogową, więc trudno mi ocenić, na ile zastosowanie Hucka Norrisa ułatwiło ten proces. W przypadku lżejszych opon, rozepchnięcie boków od wewnątrz powinno bardzo przyspieszyć ich wskoczenie na obręcze.

Na szlaku

O ile od dłuższego czasu nie miałem problemu z wgniotami na obręczach, to do zamówienia Hucka Norrisa skłoniły mnie zeszłoroczne przygody z oponami rozciętymi o ich rant. Dwa zbiegnięte OS-y, trzy założone awaryjnie dętki i cztery akcje „łatania” opony lateksową rękawiczką zmusiły mnie do pompowania wyższych ciśnień – w okolicach 1,7-1,9 bara.

Piszę o tym, żebyś miał punkt odniesienia. Żeby przetestować Hucka, dla mojej masy 66 kg zaszalałem i nadmuchałem 0,9/1,1 bar (13/16 psi). Podobnymi wartościami chwalą się użytkownicy Procore. Jak dobijać, to na całego!

Ciśnienia poniżej 1 bara to oczywiście przegięcie (opona pływa w zakrętach i jest spore ryzyko rozszczelnienia), ale sam fakt, że można przy takim ciśnieniu atakować ostre rock gardeny, mówi bardzo dużo o odczuciach z jazdy. Opona robi się jakby „głucha” – czujesz dobicie, ale jest ono ciche i stłumione. Daje się to poczuć zaskakująco często, bo 10-milimetrowa pianka zabiera zauważalną część „skoku” opony.

Ta miękkość dobicia pozwala w moim przypadku na dużo swobodniejszy wybór linii i skupienie się na ważniejszych rzeczach, niż dbanie o integralność opon. Dość powiedzieć, że po przetestowaniu pierwszego zestawu, zamówiłem kolejny, do drugiego roweru – jeżdżąc na zwykłym tubeless, nie czuję się już tak pewnie. A z całą pewnością, nie chciałbym już bez „materaca” startować w zawodach.

Po teście ściągnąłem oponę, żeby sprawdzić, ile mleka pochłonęła pianka. Producent deklaruje, że nie wchłania w ogóle, ale pewna ilość pozostaje na jej powierzchni. Na starcie wlałem ok. 150 ml, po pół roku w oponie ciągle chlupała niewielka ilość „luźnego” mleka – nie jest źle.

Większym problemem okazał się spinający piankę rzep. W którymś momencie pod wpływem odkształceń się rozkleił, latając swobodnie w oponie i wiążąc CAŁE mleko. Stąd wcześniejsza propozycja zastąpienia go zipem lub innym trwałym połączeniem.

Oględziny pokazały też kilka uszkodzeń Hucka – najgorsze strzały pozostawiają trwałe rozcięcie, przez co przy kolejnym uderzeniu w to samo miejsce, nie zapewni on już takiej samej ochrony.

Warto też mieć świadomość, że Huck Norris nie eliminuje kapci w 100% – jeśli jeździsz na lekkich, delikatnych oponach, w dalszym ciągu możesz je rozciąć niezależnie od dobicia do obręczy.

Huck Norris – werdykt

Huck Norris na pierwszy rzut oka budzi oburzenie: „WTF, kawałek pianki za 290 zł?!”. Okazuje się jednak, że pomysł Finów przypomina pod tym względem element, który ma chronić: opony. To też tylko niezbyt skomplikowany, okrągły kawał gumy i zatopionych w środku nitek. Mimo to, zawarta w nim (prosta) technologia i materiały są warte wysokiej ceny.

Specyficzny materiał jest jedynym racjonalnym wytłumaczeniem wysokiej ceny Hucka Norrisa. Ale tak naprawdę, nie płacisz za technologię. Płacisz za pomysł: za skuteczne rozwiązanie elementarnego problemu dobijania opon do obręczy. A jego skrajną prostotę traktowałbym raczej jako argument za, niż przeciw.

Cena: 69 euro (ok. 290 zł)
Masa katalogowa: ok. 80 g
Strona i sklep producenta: www.hucknorris.com

Zobacz też powiązane artykuły:

• Opony enduro #3: 25 modeli, które warto kupić
• Opony enduro #2: Pogromcy mitów
• Opony enduro #1: O co chodzi w tych mieszankach (i nie tylko)?