Pimp my bike: E*Thirteen, STFU, Sendhit, Occam

„Pimp my bike” to nowy cykl artykułów pokazujący ciekawe, nieszablonowe upgrade’y i akcesoria, zwykle pochodzące z oferty małych polskich dystrybutorów – taki bikeporn, tylko z częściami. W pierwszym odcinku: sztyca (podwójnie) regulowana i pedały E*Thirteen, prowadnica łańcucha o pięknej nazwie STFU, osłony dłoni Sendhit rodem z motocrossu i fancy pasek na dętkę Occam Designs.

E*Thirteen Vario Infinite

Na pierwszy rzut oka sztyca E*Thirteen Vario Infinite wygląda całkiem zwyczajnie. Owszem, logo producenta na dolnej rurze wygląda elegancko, ale po montażu i tak pewnie zniknie w czeluściach rury podsiodłowej. Dostępne rozmiary to 30,9 i 31,6 mm, a masa to klasowy standard (550-618 g zależnie od rozmiaru i skoku)

Nieco ciekawszy jest górny, jednoczęściowy element – jarzmo nie jest wklejane w rurę, a wykonane z jednego kawałka aluminium, jak w sztycach z najwyższej półki. Samo jarzmo jest zresztą dość kompaktowe, pozwalając na przesunięcie siodła ciut mocniej do przodu, niż np. w sztycy FOX-a.

Najlepszy ficzer Vario zdradza jednak jej nazwa ledwo widoczna podziałka nad uszczelką, z której odczytać można aktualnie ustawiony skok. Sztyca dostępna jest w czterech długościach:

• 90-120 mm
• 120-150 mm
• 150-180 mm
• 180-210 mm

…a skok w podanym zakresie można skracać co 5 mm.

Takie rozwiązanie pojawiło się też w innych myk-mykach (np. u głównych konkurentów: OneUp V2 i BikeYoke Divine). Jest ono zbawieniem dla osób, które chcą uzyskać maksimum skoku dla swojego wzrostu, ale ogranicza je długość rury podsiodłowej. Jeśli na przykład ze sztycą 180 mm siodło jest o 10 mm za wysoko, nie musisz od razu przeskakiwać na 150 mm, tracąc 20 mm regulacji.

W żadnej sztycy zmiana skoku nie jest jednak tak prosta, jak w E*Thirteen – trwa około 20 sekund, nie wymaga żadnych narzędzi, jest w pełni odwracalna i na upartego można to zrobić na szlaku (jak widać na załączonym obrazku). Cała procedura jest niewiele trudniejsza od zmiany wysokości sztycy w ramie – dlatego może się przydać nawet w przypadku użytkowania jednego roweru przez dwie osoby (nieprzypadkowo E*Thirteen Vario trafiła na stałe do nowego roweru mojej żony, który mam nadzieję jej podkradać – więcej o nim już wkrótce, zostańcie nastrojeni).

Po odkręceniu pierścienia wystarczy wysunąć ząbkowaną tuleję i ją obrócić. Znalezienie właściwej pozycji ułatwia biała kreska, którą należy wyrównać z odpowiednią wartością naniesioną na gwintowanej części (ich odczytanie wymaga nieco wyobraźni), wsunąć tuleję na swoje (nowe) miejsce, przykręcić pierścień i gotowe.

Jeśli chodzi o działanie, to jest to solidna średnia półka. Po prostu robi co do niej należy, podobnie jak inne sztyce oparte na zamkniętym tłumiku – w przypadku zapowietrzenia, naprawa polega na wymianie całego wkładu, co jest najwygodniejszym rozwiązaniem, biorąc pod uwagę 5-letnią gwarancję (!). Z kronikarskiego obowiązku mogę jeszcze wspomnieć o niewielkim luzie obrotowym, nieco większym od topowego FOX-a – nic niepokojącego.

Nie znaczy to jednak, że jest to sztyca idealna. Jej największą wadą jest wysoki „stack”, czyli suma wysokości jarzma i pierścienia, która razem ze skokiem wpływa na końcową wysokość montażową.

Dla porównania:

• OneUp V2: 33 mm
• FOX Transfer: 38 mm
• BikeYoke Divine: 42 mm
• Rock Shox Reverb: 50 mm
• E*Thirteen Vario: 52 mm
• TranzX (wszechobecny OEM): 60 mm

Oznacza to, że przy ograniczonym miejscu, mimo sprytnej regulacji, zawsze wyciśniesz o 10-20 mm mniej skoku, niż u głównych rywali (choć dalej będzie to o 10 mm więcej, niż w przypadku większości sztyc montowanych seryjnie). Trochę psuje to atrakcyjność tego modelu dla osób, które walczą o każdy milimetr (a taki jest cel systemu Vario).

Do sesji zdjęciowej dostałem też manetkę E*Thirteen Vario 1X, która uważana jest za jedną z najlepszych pod względem jakości działania (lekka w nacisku, ale łatwa do wyczucia przy drobnych zmianach wysokości) i ergonomii (fabrycznie oklejona papierem ściernym dźwignia, więcej regulacji, niż w jakiejkolwiek innej manetce).

Ja zdecydowałem się zostać przy manetce Shimano ze względu na montaż bezpośrednio do klamki (manetka E*Thirteen ma obejmę w standardzie SRAM-a). Ale warto o niej pamiętać, nawet jeśli masz myk-myka innego producenta – jest sprzedawana oddzielnie i pasuje do każdej sztycy na linkę.

Pedały E*Thirteen Base

Odkąd przesiadłem się na kompozytowe platformy, ani razu nie zastanawiałem się nad powrotem do aluminium. Ich największą zaletą jest połączenie niskiej masy i niskiej ceny, przy zachowaniu pełnej wytrzymałości – a to wyjątkowo rzadka kombinacja. Wisienką na torcie jest odporność na zarysowanie – „plastiki” po dwóch sezonach dalej wyglądają tak samo. Ale pewnie osoby, które nie robią co chwilę zdjęć swojego roweru, nie docenią tego aż tak bardzo ;)

Pedały E*Thirteen Base są jednymi z czołowych przedstawicieli tego gatunku. Początkowo chciałem, żeby trafiły do roweru żony, jako uzupełnienie sztycy tego samego producenta. Ale spodobały mi się tak bardzo, że zostały na stałe w moim nowym Pivocie.

Co w nich takiego fajnego? Cóż, to pedały, więc nie będę Cię tu bajerował kosmicznymi technologiami… Głównie chodzi o kształt – są spore (100×110 mm), ale wyraźnie ścięte i zaokrąglone na krawędziach, które prześlizgują się po kamcorach. Jak na platformy z kompozytu, są też niskie i płaskie: zarówno krawędzie, jak i okolice osi mają ok. 16,5 mm grubości, a niewielka „górka” (18 mm) jest tylko w okolicy łożysk, przy ramieniu korby.

W połączeniu z aż 22 pinami w bardzo fajnym układzie powoduje to, że trzymają się buta lepiej, niż… to, co zwykle trudno zetrzeć z buta. Dwa piny na środku platformy robią ogromną robotę! Polecam jednak mały upgrade: wymianę tych dwóch środkowych pinów na krótsze (są w zestawie), co nadaje pedałom efektywnie wklęsły kształt i zwiększa nacisk na zewnętrzne piny. Jeśli w platformach interesuje Cię przede wszystkim bezwzględne trzymanie, taka konfiguracja jest trudna do przebicia.

Pedały E*Thirteen Base

Cena: 239 zł
Masa: 388 g
Dostępne kolory: czarny, czerwony, niebieski, fioletowy, pomarańczowy
Strona producenta
Strona i sklep dystrybutora

STFU Bike Trail

Zostawmy ofertę E*Thirteen, bo Strange Summit ma w swojej ofercie kilka znacznie ciekawszych (choć bardziej niszowych) upgrade’ów. Jednym z nich jest STFU, czyli system prowadnic łańcucha stworzony przez Chrisa Kovarika. Ich cel jest prosty i zgodny z nazwą (jeśli nie znasz znaczenia tego akronimu, warto uzupełnić wiedzę): wyciszenie łańcucha na nierównościach.

Bo o ile z problemem spadania łańcucha całkiem nieźle poradziły sobie przerzutki ze sprzęgłem i zębatki narrow-wide, to z punktu widzenia walenia o wahacz, zbyt wiele się nie zmienia – wciąż konieczna jest gruba, miękka osłona chainstaya. Producenci rowerów „odkryli” ostatnio wymyślne pofalowane kształty, które swoje początki miały w namiotach mechaników Pucharu Świata DH. Korzenie STFU są podobne, choć jest to rozwiązanie znacznie bardziej radykalne – i skuteczniejsze.

Idea jest bardzo prosta – łańcuch przechodzi przez wąskie oka prowadnic, które powstrzymują jego „latanie” pod wpływem wstrząsów i grawitacji. Końcowy kształt STFU wymagał jednak więcej pracy, niż się wydaje – musi on idealnie pasować do przestrzeni, w której łańcuch operuje na kolejnych biegach, w rowerach o różnej konstrukcji wahacza.

Stąd też konieczność docięcia podstawy prowadnicy na odpowiednią wysokość – montaż jest banalnie prosty, ale lepiej dokładnie przeczytać instrukcję i zastosować zasadę „measure twice, cut once”. W zestawie są też podkładki o różnych krzywiznach, do montażu na owalnych rurkach. Same prowadnice wykonane są z podwójnego materiału: sztywnego plastikowego rdzenia i miękkiej, odpornej na ścieranie zewnętrznej gumy. Na żywo robią bardzo dobre wrażenie.

Skoro tak, to dlaczego wrzuciłem zdjęcia ze strony producenta, a nie na swoim rowerze? Bo prawdę mówiąc, jakoś nigdy nie ciągnęło mnie do tego rozwiązania – głównie z powodu wyglądu. Po prostu głośny łańcuch chyba nie doskwiera mi wystarczająco mocno. Ale wyobrażam sobie, że do bardziej hałaśliwych rowerów jest to bardzo kuszące – i w zasadzie bezkonkurencyjne – rozwiązanie. Do hardtaila brałbym bez zastanowienia! Pewnie skusiłbym się też do zjazdówki (dostępne są też dwie wersje do DH).

Prowadnice łańcucha STFU Trail

Cena: 149 zł (Trail) / 129 zł (DH-7, DH-10)
Masa: mocno uzależniona od docięcia
Strona producenta
Strona i sklep dystrybutora

Sendhit Nock Handguards

Zostajemy przy rozwiązaniach równie brzydkich, co praktycznych. Osłony dłoni, powszechne w terenowych motocyklach, jakoś nigdy nie przyjęły się w rowerach, i to mimo, że korzysta z nich Sam Hill, co automatycznie powoduje, że to jest Dobre. Trochę szkoda, bo chyba każdy endurowiec aż nazbyt dobrze zna ból małego palca po zahaczeniu o drzewo… A im szerszą ma kierownicę, tym więcej może na ten temat powiedzieć (i nie będą to piękne słowa).

Osłony Sendhit Nock osłaniają nie tylko mały palec przed drzewami, ale też całe dłonie przed ich gałęziami i ostrymi krzakami. A do tego chronią klamki hamulcowe przy glebach. Nieoczywistym, a bardzo przyjemnym dodatkiem jest też osłona przed… zimową aurą.

Jeśli ogólna koncepcja Cię przekonuje, Sendhity możesz brać w ciemno, bo jest to moim zdaniem najlepszy tego typu produkt do rowerów. Głównie dlatego, że jest… bardzo prosty. Osłony mają smukły, wystarczająco duży (ale nie bulwiasty) kształt, minimalistyczne obejmy (z regulacją odległości od kierownicy) nie kolidują z klamkami ani manetkami, a masa to akceptowalne 169 g. Sam materiał budzi zaufanie, a jego elastyczność jest dobrana optymalnie – trudno byłoby je połamać, a jednocześnie nie bałbym się zaryć nimi w drzewo przy pełnej prędkości.

Jeśli nie interesuje Cię, „co powiedzą inni”, jest to moim zdaniem dużo lepszy upgrade, niż np. rękawiczki z udawanymi ochraniaczami. Jedynym minusem jest dość wysoka cena, ale na osłodę dostajesz zestaw kolorowych naklejek do personalizacji, więc wychodzi na zero.

Osłony dłoni Sendhit Nock Handguards

Cena: 319 zł
Masa: 169 g
Strona producenta
Strona i sklep dystrybutora

Occam Designs APEX

Ostatnia ciekawostka z oferty Strange Summit to pasek Occam Designs APEX. Teoretycznie służy on do przypięcia do ramy awaryjnego zestawu naprawczego, jeśli jeździsz bez plecaka: zapasowej dętki, łyżki i pompki CO2. Ale tyle to potrafi każdy pasek na rzep, tudzież taśma izolacyjna.

APEX wyróżnia się systemem BOA – pasek zaciska się pokrętłem, które wystarczy pociągnąć, żeby zwolnić system. Stalowa linka została w nim zastąpiona miękkim, powlekanym „sznurkiem”, który nie rysuje ramy.

Czy przekona to kogoś, kto po prostu chce w miarę estetycznie przypiąć dętkę do ramy, żeby wydać 189 zł? Nie sądzę. Ale szybkość i wygoda powoduje, że z APEX-a chce się korzystać znacznie częściej – na przykład do przewożenia jedzenia, czy etui z narzędziami/kluczykami do auta. W dalszym ciągu jest to rozwiązanie dla wyjątkowych gadżeciarzy (pozdrawiam!), ale jeśli nie odstrasza Cię cena – najlepsze w swojej niszy.

Pasek na ramę Occam Designs APEX

Cena: 189 zł
Masa: 28 g
Dostępne kolory: czarny, szachownica, turkusowy, fioletowy, brązowy, ciemno zielony, szary, leśny kamuflaż, różowy, niebieski, żółty, pomarańczowy
Strona producenta
Strona i sklep dystrybutora

PS. Daj proszę znać w komentarzu, jak Ci się podoba idea „Pimp my bike”. Zdaję sobie sprawę, że to taki trochę „przegląd wiosennych trendów” z Twojego Stylu, ale uznałem, że jest to fajna forma do pokazania faktycznie interesujących, niekonwencjonalnych produktów, na które inaczej może nie zwróciłbyś uwagi.

Chcesz więcej?

• Tak
• Nie
• Lubię placki

Zobacz wyniki

 Loading ...

Zobacz też:

• Przegląd rynku 2022: Sztyce regulowane
• Test: Klocki i tarcze hamulcowe Galfer Bike
• Test: KTM Macina Kapoho Prestige 2021 (z gadżetami Fidlock)